Hervey Bay, Fraser en de Whitsundays

28 maart 2018 - Fraser Island, Australië

Cheers mates, daar zijn we weer! Zoals beloofd wat meer insight in onze avonturen in Hervey Bay, de Whitsundays en Fraser.

Na onze nacht bij de locals deden we een overgebleven ansichtkaart in de brievenbus om het oudere echtpaar te bedanken voor hun gastvrijheid. Nog half in onze pyjama’s sprongen we achter het stuur om door te rijden naar Tin Can Bay. Heerlijk, zo rondcrossen zonder zorgen, met ons ochtend-haar nog omhoog!

Tin Can Bay is een heel klein dorpje ten westen van Rainbow beach, en we hadden van andere reizigers gehoord dat je daar dolfijnen kunt spotten. Dat klopte inderdaad, en toen we aankwamen bij het Barnacles Dolphin Center kregen we zelfs de gelegenheid om ze visjes te voeren! De dolfijnensoort bij Tin Can Bay is de wilde Australian Humpback Dolphin. Super mooie dieren, en ze heten Humpback omdat ze in tegenstelling tot andere dolfijnensoorten geen bult op hun kop hebben. Ze worden goed beschermd door de Australische overheid omdat ze een kwetsbaar soort zijn: ze zijn niet zeldzaam maar ze komen minder vaak voor dan andere dolfijnensoorten. Ze zwemmen voornamelijk in ondiepe wateren en de vrijwilligers voeren ze een zeer kleine hoeveelheid vis in de ochtend zodat mensen ze kunnen zien. Ze zijn echter niet afhankelijk van dat eten en ze mogen ook niet worden aangeraakt. Het was tof om ze op deze manier eens van dichtbij te kunnen zien!

Na het voeren van de dolfijnen reden we naar Rainbow Beach. Omdat onze Beer een 4WD is, konden we daar op het strand rondrijden. Heel erg vet en helemaal in de avontuur-modus! Het is de kunst om tussen het zachte zand en de branding in te rijden, op het natte zand, zodat je lekker hard kunt gaan. Daar kwam ik achter nadat ik eerst door het zachte zand heen hobbelde en slipte, maar laten we maar zeggen dat dat mijn eerste slipcursus was!
We eindigden de dag in Hervey Bay waar we een hostel vonden met zwembad. We gingen vrij snel van avontuur-modus naar chill-modus en ontmoetten in onze kamer twee Nederlandse meiden die ook met ons mee bleken te gaan op de tour naar Fraser Island de volgende dag. Gezellig!

De dag erna vertrokken we vroeg naar het verzamelpunt van de tour naar Fraser. Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld: 122 km lang en 25 km breed. De Aboriginal naam voor het eiland is K’gari (Paradijs). Fraser wordt veel bezocht omdat de natuur er nog intact is en je er prachtige oerwouden, zandvlaktes, stranden en helderblauwe meren kunt vinden. Dat wilden wij natuurlijk wel met eigen ogen zien! Toen we aankwamen bij het vertrekpunt stonden een stuk of 5 knalroze 4WD Jeeps ons op te wachten: hier mochten we zelf mee gaan rijden! Ze hadden zo uit een Barbie-reclame kunnen komen. De jongens die mee waren op onze tour hadden hun ego gelukkig thuisgelaten en kropen lachend achter het stuur. Na een korte rit parkeerden we op de ferry die ons naar het eiland zou brengen.

Bij aankomst op het eiland gingen de wegen al snel over op zand. Er zijn bijna geen wegen op Fraser waardoor je als een echte Indiana Jones door de bossen en over zandpaden banjert. Vooral voor degene achterin de jeep waren de zandweggetjes hilarisch: bij ieder bochtje of heuveltje werd je de lucht in gelanceerd. Een van de meisjes in onze jeep had haar hoofd uit het raam toen we over een grote heuvel reden: als een skippybal klapperde ze met haar achterhoofd en neus tussen het raam. Ik heb nog nooit zo hard gelachen! (gelukkig vond ze het zelf ook hilarisch). Toen de gids riep dat alle lichaamsdelen binnenboord moesten blijven had ze de memo waarschijnlijk niet gekregen.

Onze gids voor de komende twee dagen zag eruit als een sergeant die recent uit het leger was ontsnapt. Het duurde niet lang voor we erachter kwamen dat hij misschien daadwerkelijk een sergeant was. De eerste paar uur van onze tour waren we zelfs een beetje bang voor hem: hij blafte door zijn portofoon tegen de bestuurders van onze jeeps, en sloot iedere zin af met een zucht en ‘fucking tourists’. Na een aantal uur leek hij gelukkig een beetje te ontdooien en kwamen er zelfs wat grapjes bij kijken. Hij vertelde dat hij al meerdere jaren groepen toeristen naar het eiland had begeleid, en dat sommige groepen zo dronken werden dat ze onhandelbaar werden. Ik denk dat hij daarom zo streng was in het begin. Uiteindelijk bleek hij wel heel veel van het eiland af te weten, en hij liet ons de verschillende dieren, planten en insecten zien die er voorkomen. Gedurende de twee dagen op Fraser hebben we Eli Creek, Lake McKenzie en Lake Garawongera gezien. Eli Creek heeft super helder water en is een fijne plek om te zwemmen of picknicken. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor de meren, maar zij zijn wel verschillend van elkaar. Lake Mckenzie heeft fantastisch blauw water en ziet eruit alsof je op een Caraïbisch strand staat. Lake Garawongera heeft een gelige kleur omdat deze omringd is door tea tree bomen: deze laten een gele kleur achter in het water. De tea tree zorgt voor een super zachte huid en heeft een antibacteriële werking: heel fijn voor geïrriteerde of verbrande huid (maar ook als je nergens last van hebt natuurlijk).

‘s Avonds, na het rondcrossen in onze roze monsters, verbleven we in een soort bungalow op het eiland. We aten spaghetti en speelden wat kaartspelletjes, tot de sergeant ons optrommelde om enge beesten te gaan bekijken in het donker. We pakten onze zaklampen en gingen als een stel giechelende pubers op pad: zelfs als je 25 bent is het best spannend om ‘s nachts naar grote slangen en spinnen te kijken! Overdag hadden we al Dingo’s gespot: deze hondachtigen zien er best lief uit maar als je eten in de buurt hebt kunnen ze je bijten. Ik kwam ook een giga Lace Monitor (hagedis) tegen! In het juiste seizoen is Fraser een geschikte plek om walvissen en dolfijnen te spotten. Helaas hebben wij ze niet gezien, maar wie weet ooit nog.

Het verhaal achter de naam Fraser Island is helaas best triest, wist onze gids te vertellen. In 1836 reisde de Schotse Eliza Fraser met haar man James Fraser op het schip de Sterling Castle, en leden schipbreuk op Fraser Island. Eliza en een aantal anderen overleefden, maar werden gesplitst. Eliza kwam terecht bij de Badtjala mensen, een Aboriginal stam. Later, bij terugkomst op het vasteland, vertelde Eliza iedereen dat ze gevangen was genomen door de Aboriginals en dat ze slecht was behandeld, wat leidde tot een slachtpartij van de Aboriginals en het overnemen van Kgari. Later vertelden de andere overlevenden dat ze juist gered waren door de stam. Het eiland is destijds vernoemd naar Eliza, maar in 2013 is de naam terug veranderd naar K’gari, uit respect voor de Aboriginals. Het eiland is ook weer officieel in hun ‘bezit’: zij kiezen wat ermee gebeurt en hoe het wordt onderhouden. Een heel nare geschiedenis.. het is goed dat het eiland weer behoort aan de oorspronkelijke bewoners!

Na Fraser zijn we op pad gegaan naar Airlie Beach, een strand stadje waar vanuit alle boten naar de Whitsundays vertrekken. Van buiten leek onze boot net als alle andere, maar onze bemanning bleek er eentje te zijn met een handleiding. Wat een bijzondere figuren! De kapitein kwam zo uit een stripboek gestapt: een dikke ronde buik, ruwe zonverbrande huid, een grote witte snor en een bulderende stem. De andere bemanningsleden waren twee kleine dunne meisjes van rond de 20 jaar, maar beide met de houding en het taalgebruik van echte zeemannen. Ze vloekten tegen elkaar en tegen de toeristen op zo’n toon dat je niet zeker wist of het een grapje was. Wanneer we in de weg stonden of naar het benedendek moesten gaan, riepen ze dat zo hard dat iedereen het op een sprintje zette. Ze leken echter wel te weten wat ze deden, wat enige geruststelling gaf. We voeren een aantal uur over het mooie blauwe water richting Whitehaven beach, het witste strand van Australië. Ik werd even zeeziek (bedankt voor de genen, mama) en moest naast de kapitein komen zitten zodat ik in de frisse lucht zat. Ongevraagd kieperde hij opeens een halve fles water over mijn hoofd, waarna ik trillend en licht verontwaardigd riep “Waarom!” en hij met een grijns zei dat dat helpt tegen de misselijkheid. Leuk.

Whitehaven Beach bleek inderdaad het witste strand te zijn dat ik ooit heb gezien. Het voelde als een zachte deken! Bij Whitehaven Beach zijn de Pirates of the Caribbean films opgenomen, en toen ik het strand zag kon ik dat volledig begrijpen.
We wilden natuurlijk enorm graag zwemmen, maar in deze tijd van het jaar zitten er ‘stingers’ in het water. Dit zijn kleine kwallen die je niet kunt zien, hun steken veroorzaken ondragelijke pijn en het is mogelijk dat je sterft binnen 24 uur.(!) Gelukkig kregen we allemaal een prachtig blauw pak om aan te doen tijdens het zwemmen zodat we niet gestoken konden worden. Aan het pak zit ook een hoofdkapje en handjes, waardoor onze hele groep eruit zag als blauwe marsmannetjes. Meest hilarische strand-ervaring ooit!

Toen we ‘s avonds terug waren op de boot, genoten we van vers gebakken hamburgers voordat we op het dek gingen sterren-kijken. De sterren op het zuidelijk halfrond zien er heel anders uit dan die ik gewend ben van het noorden. Er staan meerdere kleine sterren bij elkaar waardoor het lijkt alsof er een melkweg te zien is. Omdat er verder geen licht was van de omgeving waren ze heel goed te zien, magisch momentje!

De dag erop gingen we nog op drie locaties snorkelen. Ik zag een paar mooie papegaaivissen, maanvissen en gekleurd koraal voordat we weer terugkeerden naar het vasteland.

Kortom, we hebben weer wat avontuurlijke, magische, vreemde, spannende en hilarische momenten beleefd! Volgende keer weer meer!

Liefs, Sanne

6 Reacties

  1. Gerwine:
    28 maart 2018
    ❤️😘 prachtig! Straks in boekvorm alles laten drukken wat je schrijft 😍😃 geniet ervan!
  2. Patricia:
    28 maart 2018
    Alsof we zelf meereizen, super! Geniet.. xx
  3. Oma:
    28 maart 2018
    Geweldig sjattie net één boek hoe jij dit wéér schrijft ♥️ik geniet op grote afstand met je mee 👍knuffel van ons xx
  4. Mama:
    28 maart 2018
    Heerlijk zitten meegenieten!! hahahaha zeeziek! De 'fles water over je hoofd' therapie heb ik nog nooit geprobeerd, volgende keer eens proberen. xxxx
  5. Ferdy:
    28 maart 2018
    Dat onthou ik Tan!😂 Ik help je wel even dan..
    Voor Sanne: thnx mate.. succes op het Z.E🙏🏼
  6. Erica:
    31 maart 2018
    Heerlijk avontuur Sanne , ik krijg er prachtige beelden bij