Hot springs, vulkanen, meren en watervallen

Zoals ik in mijn vorige blog vertelde, is er enorm veel te zien en te doen in Nieuw-Zeeland op het gebied van natuur. Ik heb in de 6 weken die ik heb rondgereisd mogen ervaren dat het een land van ‘extremen' is. Binnen een tijdsbestek van 30 minuten met de auto kan de omgeving al drastisch veranderen: van groene heuvels naar extreem hoge bergen, stranden, oerwouden, helderblauwe meren, vulkanen, grotten en geisers. Fantastisch om te zien!
Deze afwisseling geldt zelfs voor het weer. Zowel Kiwi’s als de backpackers hier zijn bekend met de uitspraak “in Nieuw-Zeeland ervaar je 4 seizoenen op 1 dag”. Als kersverse backpacker ben je hier dan ook radeloos als het gaat om de kleren die je aan moet doen. Draag je een lange broek en trui, kan het een paar uur comfortabel zijn, totdat de zon gaat schijnen en je je een pok zweet. Trek je alles weer uit tot je T-shirt, dan sta je 5 minuten later weer te klappertanden door een stevige rukwind die opeens uit het niets komt. Hopeloos! Je bent de hele dag kleren aan en uit aan het doen. Ik heb dus ook de meest interessante kledingcombinaties bij andere mensen gezien. Backpackers die rondlopen met een dikke winterjas inclusief bontkraag, met daaronder een paar slippers. Of winter laarzen en een t-shirt. En aan deze heb ik mezelf ook schuldig gemaakt: spijkershorts met een dikke trui. Gelukkig kijkt niemand je hier raar aan, want de Kiwi’s staan erom bekend heel weinig te geven om mode. En de andere backpackers voelen zich, in hun winterjas en slippers, net zo radeloos als jijzelf.

Na mijn Hobbit avontuur in Matamata reisde ik naar Rotorua, een plaats die bekend staat om vulkanische poelen, meren en geisers. Ik was zo enthousiast om alles te gaan bekijken, dat ik er nog niet over na had gedacht dat vulkanische poelen over het algemeen niet echt lekker ruiken. Dus toen ik uit de bus stapte en de zwavelgeur mijn neusgaten in kroop, moest ik wel even wennen! Rotorua zelf is, afgezien van de geur, overigens wel een heel charmant stadje. In het centrum vind je kleine winkeltjes, er is een avondmarkt met foodtrucks, en de royal gardens zijn leuk om een middag in rond te wandelen. Rondom Rotorua vind je de oorzaak van de zwavelgeur: tientallen kleine en grote vulkanische meren borrelen en pruttelen en laten mysterieuze dampen achter in de lucht. Ze hebben verschillende kleuren, en het is fascinerend om te zien dat de natuur iets kan maken dat er zo buitenaards uit ziet!

De geisers bij Te Puia vond ik ook zeer indrukwekkend: het zijn er drie naast elkaar en ze spuiten het hete water tientallen meters de lucht in! In Thermal Wonderland, de grootste trekpleister van deze omgeving, kun je de meest kleurrijke vulkanische kraters en meren vinden die je ooit gezien hebt. Je valt van de ene verbazing in de andere door de bizarre kleuren die de natuur heeft gebruikt. Het Artists Pallette bevat bijvoorbeeld een verzameling kleuren die wordt omringd door een geel plateau. De Champagne Pool is een groot blauw meer met een feloranje rand, waar grote witte dampen vanaf komen. De krater van de Champagne Pool is zo'n 700 jaar geleden ontstaan. Als champagne borrelt het water naar het oppervlak, waar de watertemperatuur 74 graden is. Resten uit de oude krater borrelen omhoog in het water en stollen wanneer ze bij de rand van de poel komen, waardoor deze een oranje kleur krijgt. Heel bijzonder om te zien!

Na drie dagen Rotorua en een hoop zwavellucht in mijn neus, vond ik het wel tijd om door te trekken. Ik besloot naar Taupo te gaan. Taupo is een stadje aan een enorm blauw meer, en je kunt er verschillende dagtrips maken in de omgeving. Bij aankomst was de lokale zaterdagmarkt in volle gang, dus dat was een mooi begin van de dag! Ik proefde er heerlijke versgebakken cupcakes en zelfgemaakte honing wijn, en ik maakte vriendjes met de papegaai van een marktkoopman met grijze vlechten in zijn haar. Daarna liep ik naar het meer, waar toevallig net een hardloopwedstrijd aan de gang was. Kiwi’s en Maori’s liepen druk door elkaar en moedigden hun rennende familieleden vanaf de zijkant enthousiast aan: leuk om te zien! Vanwege de kou schafte ik in het stadje een winddicht jack aan, en toen ik terugkwam in het hostel ontmoette ik twee andere backpackers: Rachel en Matei. Zij gingen die avond naar de ‘hot pools’, en vroegen of ik mee ging. Dit zijn natuurlijke warmwaterbronnen, en ze zijn gratis toegankelijk voor iedereen. Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen! We hadden een super leuke avond: we keken naar de heldere sterren vanuit het warme water en genoten van chips en een lekker koud biertje. Een avond voor in de boeken!

De tweede dag in Taupo bezocht ik samen met een Indiaas meisje de Huka Falls en de bijenkorf. De Huka falls zijn felblauwe watervallen die met een enorme kracht naar een meer stromen. Vlakbij is een beehive, waar je gratis honing kunt proeven. In Nieuw-Zeeland heb je verschillende honingsoorten, maar de Manuka honing is het meest bijzonder. Het is uniek voor Nieuw-Zeeland, en heeft zeer sterke antibacteriële eigenschappen. Het wordt hier daarom niet alleen gegeten, maar ook voor de huid gebruikt. We bekeken de bijtjes, proefden wel 20 soorten honing en gingen uiteindelijk allebei tevreden met een potje honing naar huis.

Vervolgens was het tijd om naar Turangi te reizen, want er stond een bijzondere activiteit op de planning (en op mijn bucketlist). Ik wilde een vulkaan beklimmen. De meest bekende vulkaan op het Noordereiland is de Mount Ngauruhoe, en de klim eroverheen heet de Tongariro Alpine Crossing. Het is een vulkaanlandschap waar onder andere de scènes voor “Mordor” uit The Lord of the Rings opgenomen zijn. Ja, echte fan hier.

Vanuit Turangi gaan er dagelijks shuttlebussen naar de Tongariro Crossing. Het hostel waar ik verbleef was volledig ingericht op backpackers die de klim wilden doen. Je kreeg er informatie over de voorbereiding en ‘s avonds verzorgden ze een spaghetti maaltijd zodat je meteen kon eten na de zware dag. Ook liep er een super lieve bruine labrador rond met een erg hoog knuffelgehalte. Top hostel!

‘s Avonds maakte ik me samen met de andere backpackers klaar voor de klim: we zouden om 6 uur ‘s ochtends opgehaald worden zodat we nog voor zonsopgang bij het startpunt zouden zijn. Het zou -1 graad Celcius worden op de top van de klim, dus ik trok dikke sokken en bijna alle tops en truien aan die ik bij me had. Gewapend met een berg energierepen, boterhammen met pindakaas, een fles water en een doosje pleisters gingen we op pad. We zouden tussen de 7 en 8 uur lopen, waarvan een groot gedeelte ook omhoog klimmen over rotsen. Spannend! Met onze zaklampen en de sterren als ons enige licht gingen we op pad.

Het was een flink pittige wandeling, en na de eerste drie uur (waarvan het grootste gedeelte traplopen) dachten we dat het zwaarste onderdeel er vast wel op zat. Hadden we ons mooi vergist!! Na de eerste heuvel kwam een tweede, en er stond een enorm sterke kille wind daarboven! Ook waren er geen traptreden meer, maar enkel rotsen. We moesten onze mutsen helemaal strak trekken met de koordjes zodat ze niet zouden afwaaien. Maar wát een uitzicht! Het vulkanische ‘buitenaardse' landschap en de mysterieuze wolken eromheen… het staat nog altijd op mijn netvlies. En na de tweede klim kwam het meest spectaculaire uitzicht: een bloedrode krater rechts van ons en fel blauwe meertjes aan de linkerkant. We waren nu op 800 meter, en aan de andere kant van de vulkaan wachtte ons een nieuwe uitdaging. Onze voeten zakten diep weg in het steengruis en we ‘surften' en strompelden naar beneden. Er was geen pad, en hier en daar hoorden we mensen lachen of gilletjes slaken als ze onverwacht naar beneden gleden. Adventure mode ON!

Onderaan de vulkaan wachtte ons nog 9 kilometer door heuvels en maanlandschap naar het eindpunt. We kwamen een bordje tegen met de waarschuwing; “Wanneer je gerommel hoort, zorg dan dat je wegrent van het geluid!”. Vulkaanuitbarstingen in Nieuw-Zeeland zijn in ieder geval wel dummy-proof.

De laatste kilometers boden ons een fantastisch uitzicht over het blauwe water vab Lake Taupo. Toen we door het laatste gedeelte van de route door het woud liepen leken onze stappen eindeloos: onze voeten waren moe en de temperatuur was inmiddels gestegen. Nog even en toen zagen we het eindpunt! Overwinning!

Nog steeds ben ik heel trots en blij dat ik deze klim heb kunnen doen! Het blijft een van de mooiste herinneringen van mijn reis. Maar gelukkig niet de laatste! Meer avonturen volgen in mijn volgende blog.

Tot snel!